تحلیل اسناد فرادستی در نظام جذب هیئت علمی پژوهشی
چالش های جذب و ارتقای اعضاء هیئت علمی پژوهشی در ایران
پروژه آسان: پژوهشی تازه در ایران به بررسی سیاست های جذب، ارتقاء و جبران خدمات اعضاء هیئت علمی پژوهشی پرداخته است که تأثیر به سزایی در کیفیت و توسعه علمی کشور دارد.
به گزارش پروژه آسان به نقل از ایسنا، مراکز پژوهشی، نقش مهمی در توسعه علمی و فناوری کشورها دارند. توجه به سیاست های جذب، ارتقاء و جبران خدمات اعضاء هیئت علمی این مراکز می تواند تأثیر مستقیم بر تولید علم و پیشرفت فناوری داشته باشد. نحوه جذب و ارتقای اعضاء هیئت علمی همیشه یک مسئله چالش برانگیز بوده و در نظام های آموزش عالی مختلف بطور جدی مورد توجه قرار گرفته است. دلیل اصلی این چالش ها، دیدگاه ها و شیوه های متفاوت ذینفعان دراین زمینه است که منجر به تدوین دستورالعمل ها و اولویت های متنوعی می شود.
در خیلی از کشورهای دنیا، معیارهای جذب و ارتقاء اعضاء هیئت علمی بر طبق نظام های آموزشی متفاوت تنظیم می شوند. به عنوان مثال، در ایالات متحده آمریکا، بخشنامه های ارتقاء بصورت غیرمتمرکز و مختص هر دانشگاه تدوین می شود. در دانشگاه استنفورد، معیارهای ارتقاء شامل آموزش، پژوهش و خدمات اجرائی است. این در حالیست که در کشورهای با نظام آموزش عالی متمرکز مانند چین، معیارهای ارتقاء به شدت تحت تأثیر سیاست های ملی قرار دارد. در ایران نیز، قوانین و بخشنامه های مربوط به جذب، ارتقاء و جبران خدمات اعضاء هیئت علمی توسط نهادهای فرادستی تدوین می شوند.
سحر کوثری، استادیار گروه مطالعات آینده علم و فناوری در مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور، با همکاری دانشگاه ملایر تحقیقی را درباب سیاست های جذب، ارتقاء و جبران خدمات اعضاء هیئت علمی پژوهشی در اسناد فرادستی ایران انجام داده اند. این مطالعه به بررسی گفته ها و ناگفته های موجود در این اسناد پرداخته است.
در این مطالعه، تمامی اسناد فرادستی مربوط به جذب، ارتقاء و جبران خدمات اعضاء هیئت علمی پژوهشی بررسی و تجزیه وتحلیل شده اند. در ابتدا، پژوهشگران گفته های آشکار در این اسناد را دسته بندی کرده و سپس به ناگفته ها و نکات پنهان در این اسناد پرداختند.
یافته های این پژوهش نشان می دهند که سیاست های جذب و ارتقاء اعضاء هیئت علمی پژوهشی در ایران نیاز به بازبینی دارند. این یافته ها به دو دسته کلی تقسیم شده اند: گفته ها و ناگفته های موجود در اسناد. بررسی این دو دسته، چالش ها و مشکلات موجود در سیاست های فعلی را آشکار کرد.
نتیجه گیری این پژوهش نشان میدهد که نمی توان یک رویه یکنواخت و ثابت را برای نظام جذب و ارتقاء اعضاء هیئت علمی پژوهشی و دانشگاهی اعمال کرد. تفاوت های مأموریتی بین مراکز پژوهشی و دانشگاهی باید مورد توجه قرار گیرد و سیاست ها بر این اساس تنظیم شوند.
این پژوهش بر اهمیت توجه به ماموریت و وظایف هر مرکز پژوهشی در جذب و ارتقاء اعضاء هیئت علمی تاکید دارد. به عنوان مثال، سیاست های جذب در مراکز پژوهشی بنیادی باید باتوجه به کارهای پژوهشی و مقالات علمی در رابطه با آنها تنظیم شود. همچنین، در مراکز پژوهش و فناوری، معیارهایی مانند ثبت اختراعات و نوآوری ها باید در نظر گرفته شود.
پژوهش همین طور بر اهمیت تدوین نظام ارتقاء متناسب با ماموریت و تخصص هر مرکز پژوهشی تاکید دارد. به عنوان مثال، فاکتورهای ارتقاء اعضاء هیئت علمی باید برمبنای میزان حل مسائل و مشکلات ملی و منطقه ای تنظیم شوند. در این راستا، امتیازهای جبرانی برای کارهای آموزشی در نظر گرفته شده است تا اعضاء هیئت علمی پژوهشی بتوانند امتیازات پژوهشی خودرا جبران کنند.
به علاوه بر طبق این مطالعه، امتیازدهی به مقالات و ارزیابی اعتبار طرح های پژوهشی باید برمبنای نوع مراکز پژوهشی مانند مؤسسات علمی بنیادی، فناورانه، مسئله محور و اتاق های فکر صورت گیرد. این اقدامات می توانند به بهبود کیفیت و کارآیی اعضاء هیئت علمی پژوهشی کمک کنند و نقش آنها را در تحقق ماموریت های مراکز پژوهشی تقویت نمایند.
این پژوهش به سیاست گذاران و مدیران نظام آموزش عالی کمک می نماید تا سیاست های مؤثرتری در جذب و ارتقاء اعضاء هیئت علمی پژوهشی تدوین و اجرا کنند. این امر می تواند به بهبود شرایط کار و توسعه مراکز پژوهشی کشور منجر شود و در نهایت، کیفیت و کارآیی این مراکز را افزایش دهد.
با توجه به اهمیت اعضاء هیئت علمی به عنوان سرمایه های مهم مراکز پژوهشی و دانشگاهی، توجه به این سیاست ها برای دستیابی به اهداف علمی و فناوری کشور لازم است.
گفتنی است، نتایج مطالعه فوق در مجله «آموزش عالی ایران» انتشار یافته است. این مجله به بررسی موضوعات در رابطه با آموزش عالی و سیاست های علمی می پردازد و وابستگی سازمانی آن به انجمن آموزش عالی ایران است.
این مطلب پروژه آسان را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب